ఆ రోజు నాకు ఆనందమే

నా పోస్ట్ వాయిస్ లో వినాలి అనుకుంటే ప్లే బటన్ నొక్కండి.

                                        ఆ రోజు నేను ఇంకా పడుకోనే ఉన్నాను. మెలుకువ రాలేదు  ఏదో  చప్పుడు  అనిపించింది  ఎవరో  మాట్లాడుకుంటున్నారు. లేచి  చూసాను.ఎక్కడ ఉన్నానో అర్ధం కాలేదు. వాళ్ళు నా  దగ్గరకు వచ్చారు  వాళ్ళను నేను ఎప్పుడో చూసాను.అరే వాళ్ళు మావాళ్ళే .వాళ్ళు నన్ను గట్టిగా  హత్తుకొని  ఏడుస్తున్నారు నాకు చాలా ఆనందంగా ఉంది.వాళ్ళను నేను కలుసుకున్నందుకు.అదే విషయం  అమ్మానాన్నలకు  స్నేహితులకు వీళ్ళ బందువలకు చెబుదామని వాళ్ళను విడిపించుకొని  వచ్చేసాను.

                                        ఊర్లో ఎవరి పనుల్లో వారు ఉన్నారు.ఇంకా మా ఇల్లు రావడానికి చాలా దూరం ఉంది. నేను ఎవరిని పలకరించినా వాళ్ళు నన్ను పట్టించుకోవట్లేదు వాళ్లకు ఈరోజు చాలా తీరిక లేని  పనులున్నాయని అనుకున్నాను.పిల్లలు బడికి వెళ్ళడానికి మారం చేస్తున్నారు. నేను వాళ్ళను బుజ్జగించి పంపిద్దమనుకున్నాను.కానీ ముందు నా ఆనందాన్ని అమ్మానాన్నలతో చెప్పాలి స్నేహితులతో  పంచుకోవాలి. వారి వారి బందువులకు తెలియజేయాలి. అందుకే తొందరగా నడవ సాగాను.

                                మా ఇల్లు దగ్గర పడింది.కానీ ఇంటి దగ్గర ఎక్కువగా మనుషులు ఉన్నారు.నేను  అనుకున్నాను వాళ్ళు నాకంటే ముందే ఇంటికి వచ్చేసరేమోనని లేదంటే నా కంటే ముందే ఈ విషయం  మా  వాళ్లకి తెలిసి పోయిందని.ఛ ఇంకా వేగంగా నడవ వలసింది.నా స్నేహితులంతా ఒక దగ్గరకు చేరి ఉన్నారు.పట్టణంలో ఉంటున్న స్నేహితుడు ఒకడు అప్పుడే వచ్చి వాళ్ళ చెవిలో ఏదో చెప్పాడు వాళ్ళు దానికి  మౌనం గానే తల ఊపారు నాకు ఆశ్చర్యమేసింది వాళ్ళు మౌనంగా ఉండడం.వీళ్ళు ఎక్కడ ఉంటె అక్కడ రచ్చరచ్చ  చేసే వీళ్ళా అలా ఉన్నారు అనుకున్నాను.వచ్చిన పెద్దవారి ముందు గౌరవమేమో అనుకున్నా.

                         వాళ్ళను పిలిచాను వారు పలకలేదు. నాకు కోపం వచ్చింది.అందుకే  అమ్మనే  కలుసుకుందామని తిన్నగా ఇంట్లోకి వెళ్లాను. అక్కడ ఇంతకుముందు నేను చూసిన పెద్దవారు ఎవరులేరు. లోపలికి వెళ్ళాను. అమ్మ ఏడుస్తోంది. అరే ఏంటి అమ్మ ఏడుస్తోంది?.ఒదార్చుదామని అమ్మను  పట్టుకున్నా అమ్మకు చలనం లేదు.ఎదురుగా చూసాను అందమైన పూల వరుసలో నా ప్రతిబింబం అప్పుడే  తెలిసింది నాకు  నేను చనిపోయానని.

                  అయ్యో ఎంత పనిచేసాను. నన్ను నేను తిట్టు కున్నాను.ఏడ్చాను. నన్నునమ్ముకున్నవారిని  నన్ను నమ్మి వచ్చిన వారిని  విడిచిపెట్టిపోయినందుకు చాలా బాధ పడ్డాను.వారి కంటే ఎక్కువగానే ఏడ్చాను.కానీ నాకు  చాలా ఆనందమేసింది.వారి కంటే ముందు వెళ్లిపోయినందుకు.ఎందుకంటే వారి చావును నేను సహించలేను చూడలేను.